چرا والیبال از فوتبال پیشی گرفت؟

روندی که والیبال ایران در پیش گرفته است می تواند الگویی برای تمام رشته های تیمی در ایران باشد تا بتوانیم حرفی برای گفتن داشته باشیم.

  

دلیل این که رشته های تیمی ما همیشه در میادین مختلف کم فروغ و ناموفق ظاهر می شوند – به غیر از موارد استثنا که گاهی نتایج مقطعی می گیریم – عدم برنامه ریزی دقیق برای تیم های پایه و سردرگمی استفاده از مربیان داخلی یا خارجی در تیم های بزرگسال است.

به گزارش پانا، در خیلی از رشته های تیمی عدم وجود مربی درجه ی اول وطنی، فدراسیون ها مجبورند روی گزینه های خارجی دست بگذارند که اتفاقا این مسئله برای آنها هزینه ی مالی در پی دارد اما آیا هزینه کردن برای آوردن یک مربی سطح اولی که بتواند یک تیم بین المللی بسازد، واقعا ارزش هزینه ندارد؟

البته نمی توان قدرت یک برنامه ریزی دقیق و حساب شده و مدیریت قدرتمند و با تدبیر را در رسیدن به موفقیت انکار کرد چرا که ابتدا باید مدیریت رئیس فدراسیون و برنامه ریزی که او برای رسیدن به افتخار در نظر گرفته است را دید و بعد در مورد موارد دیگر به قضاوت نشست.

شیوه ای که فدراسیون والیبال ایران و محمدرضا داورزنی در پیش گرفته، والیبال ایران را در جهان مطرح کرده است. وقتی او بر صندلی ریاست این فدراسیون تکیه زد و از لزوم برنامه ریزی دقیق، آوردن یک مربی سطح اول و رساندن والیبال ایران به سطح جهانی حرف زد، شاید خیلی ها باورشان نمی شد که این کار شدنی است اما داورزنی با انتخاب "تیمِ کاری" قوی و گماشتن استعداد یاب های مجرب از تیم های پایه شروع کرد و همزمان تیم بزرگسالان را نیز با توجه به استعدادهای موجود سروسامان داد.

فدارسیون فوتبال و والیبال دقیقا در یک بازه زمانی اقدام به جذب مربی خارجی کردند. فوتبالی ها کارلوس کی روش را آوردند و والیبالی ها خولیو ولاسکو. اما چرا والیبال نگاه ها را به سمت خود چرخاند و فوتبال حتی گاهی مواقع از آنچه که بود- به عقیده ی کارشناسان یا منتقدین- به سمت عقب هم رفت؟ آیا این به جز داشتن یک سیستم و برنامه ی دقیق برای رسیدن به موفقیت بود؟

ولاسکو با همان برنامه ریزی فدراسیون پیش رفت و تمام امکانات در اختیار او قرار گرفت و تیمی ساخت که در سطح بین المللی و جهانی دیگر حریف دست و پا بسته ای نبود و تیم ها را به وحشت انداخت. وقتی این مربی دوست داشتنی به خاطر عِرق به وطن یعنی آرژانتین تیم ملی ما را رها کرد و رفت، نگران شدیم اما فارق از این که سیستمی که فدراسیون والیبال در نظر گرفته است، قائم به فرد نیست.

وقتی تیم ملی با اسلودان کواچ استارت زد و لیگ جهانی را با 2 نتیجه ی 3 بر صفر ناامید کننده مقابل ایتالیا واگذار کرد، بازهم منتقدان بی صبر! زبان به انتقاد گشودند و موفقیت های این رشته که با ولاسکو به دست آمده بود را خاتمه یافته خواندند. اما بلندقامتان ایران بازی به بازی بهتر شدند و حالا پرافتخارترین تیم لیگ جهانی را در خانه خودش زمین گیر کردند و از 6 امتیاز ممکن 4 امتیاز شیرین به دست آوردند.

کواچ نشان داد که با شناخت بهتر و گذشت زمان می تواند، ادامه دهنده ی راه ولاسکو و مهمتر این که پیش برنده ی برنامه ی فدراسیون باشد. همان برنامه ای که رئیس فدراسیون والیبال مقصدش را رفتن روی سکوی المپیک عنوان کرد. مقصدی که حالا با این استعداد و پتانسیل بالایی که ملی پوشان و انگیزه، جوانی، همدلی و شور و نشاطی که در تیم ملی وجود دارد، دور از دسترس نیست.

والیبال ایران می تواند الگویی کامل برای تمامی رشته های تیمی ما باشد که مقطعی نتیجه می گیرند و شاید استارت آنها جرقه ای بیش نباشد. راهی که والیبال در پیش گرفته است را رشته های دیگر نیاز دارند به خصوص فوتبال که با والیبال استارت زد اما جهشی که بلندقامتان با ولاسکو آغاز کردند همچنان ادامه دارد ولی .......